The never ending search for nowhere

We hebben net besloten om toch naar Dusseldorf te gaan. Na veel geloop, gezoek en mailen komen nu eindelijk de offertes binnen die we 2 mnd terug in Spanje (Lanzarote) vroegen. We willen de zeilboot nog 'groener' maken dus overwegen we zonnepanelen en windgenerator. Daarnaast kijken wat comfort aan boord nog kan verhogen, zeker voor lange tochten met Jan erbij. Helemaal last minute spraken we af op de boatshow met een aantal zeilvrienden. Het was een fijne dag. En onze nieuwe zeilgarderobe is besteld. Blij dat we zijn.

Na mijn herstel kunnen we verder gaan met de voorbereidingen van de oversteek. Uitkijkend en dromend van dit avontuur maakt dat 4 februari (de dag van de eerste en zwaarste ingreep) draaglijk wordt om te ondergaan. Het is meer dan genoeg geweest... maar zoals altijd wegen de laatste loodjes het zwaarst. Op 16 november ontmoette ik in ons huis in Heffen voor de eerste keer de crew. Zowel de mannen en vrouwen waren allen aanwezig. In het late najaar van 2015 plannen we een vrouwentocht van Lanzarote naar Cabo Verde (8 tal dagen) en in januari 2016 een mannentocht van Cabo Verde naar Carribean (Martinique of St. Lucia - 17 tal dagen). Het was een super gezellige namiddag en kennismaking op 16 november. Iedereen is ook zo super gemotiveerd. We hebben er met z'n allen ontzettend veel zin in. Heerlijk! Mijn lieve man Jan daarentegen heeft het moeilijk. Zal ik of zal ik niet deel uit maken van de mannencrew. Hij twijfelt nog steeds... maar tijd zal raad brengen. Welke keuze hij ook m...

De weg naar nergens loopt nooit rechtdoor.  Zijwegen, parkeerplaatsen, haarspeldbochten, wegenwerken ... Het gaat alle kanten op. Af en toe kom je ook op een rotonde. In het midden staat dan iets waar je omheen moet. Soms ontwijk je het vlot en dan sla je al snel een weg in er weer vandaan. Een andere keer leidt de afslag terug naar waar je net nog was. De schier eindeloze lus waar ik nu op zit is groot. Ik draai er al meerdere jaren omheen. Alsof ik het immense middenstuk steeds weer opnieuw en opnieuw vanuit alle mogelijke hoeken moet bekijken voor ik hier weg kan. Ik weet nog hoe en wanneer ik hier aangekomen ben. 25 december 2009. Maar hoe ik er af raak, en in welke richting het dan verder moet, daar kwam ik tot op heden nog niet achter.  Al die jaren loop ik alleen maar om dat immense Guernicaanse ding in het midden. De makers zijn bekend. Het behaagde hen een post-apocalyptisch gedrocht te creëren waarin zowel de meest tedere gevoelens die je kan h...