26 - 27 juni: de bootvlucht

Gisteren waren we bijna op weg naar nergens zonder het in de gaten te hebben. Onze zomervakantie begon en we vlogen van Brussel naar Arrecife - Lanzarote, onze huidige thuishaven. Tot we een uurtje voor het landen de piloot het volgende hoorde zeggen in Broken English; "Diear Passanchers, we have little engine problem. We will not go to Lansaroote buut to Chran Canaria. They chave maieentenaance for aejrplane and loncher runway to land."

Vervolgens slaat de jonge vrouw op de stoel voor ons de handen voor de ogen, trekt wit weg en klampt een hostess aan. En met haar, nog een dozijn anderen. Uit het weinige Spaans dat we verstaan blijkt dat ze met trouwkleed en al op weg was naar lanzarote, net als het Belgisch vrouwenbasketball team voor de Europeese bekerfinale. Enig verontrust oestrogeen maakte zich meester van het vliegtuig dat met één motor verder hobbelde naar Gran Canaria. Het was warm en er was hoe dan ook een hoop turbulentie. De combinatie motorproblemen en turbulentie blijkt voor velen onder ons een weinig geprefereerde combinatie. We landen uiteindelijk zonder enig voelbaar probleem voor ons onwetende zielen op Gran Canaria. Much ado about ... nou ja, nothing, achteraf bekeken. Bij het verlaten van het vliegtuig horen we echter de rechtermotor rammelen alsof een kleutermeisje er met wasspelden een paar speelkaarten aan geknipt heeft, zoals ook u ongetwijfeld deed in uw jonge jaren. 

Op de vlieghaven is er geen personeel voor het uitladen van de bagage, want ze hadden geen vlucht verwacht vanmiddag, vanavond wel. Maar hoe dan ook, doorvliegen met ons vliegtuig zat er niet in en de inter eiland maatschappij Binter had nog twee vluchten vandaag waarop welgeteld een tiental mensen mee konden. Het trouwkleed was bij de gelukkigen. Wij zouden verscheept worden naar een hotel en morgenochtend vertrekken met Binter. De gezonde argwaan in ons maakte dat we bij Binter even gingen checken hoeveel plaats er eigenlijk was op de eerst vlucht 's ochtends. Het bleker er 32 te zijn. Ouden van dagen en gezinnen met kinderen eerst werd ons gemeld. Die zat dus al gelijk in de overboeking. De volgende vlucht was om half 5 's middags. We hebben zelfs niet gecheckt hoeveel er  daar mee konden. Door de wondere wereld van de telefonie en draadloos internet wisten we echter, zitten op onze koffers, een plaats te reserveren op de Ferry van Naviera Armas. Vertrek om 23.45 uur, aankomst op Lanzarote, in de haven waar onze boot ligt overigens, om 7 uur 's ochtends. Een bereidwillige taxichauffeur bracht ons naar een restaurant in de werkhaven van Las Palmas dat verdraaid lekkere vis en pepersteak wist te serveren voor een alles behalve toeristische prijs. De nachtvaart brachten we door op comfortabele slaapzetels waarop liggen niet kon maar het gezoem van de scheepsdiesel en de lichte deining deden hun werk. Een half uur vroeger dan verwacht meren we aan op onze bestemming. Onze lotgenoten die achterbleven op Gran Canaria moeten nog vertrekken en komen vandaag misschien niet eens aan. Als we verliezen bij het damesbasket dit jaar ligt dat aan het te groot vertrouwen in de luchtvaart en het te weinig creatief nautisch denken van de trainers. Het ging om het jeugdteam. Mochten het de volwassen dames geweest zijn, dan had Jan zich ongetwijfeld opgeworpen als crisismanager. Wij zijn op de boot. Zij, mogelijk, op weg naar nergens.