Sept 2019 : Valencia - Altea - Valencia
’Trekt er niet op’
Natuurlijk is de zeiltrip van 10 tot en met 24 september 2019 weer een succes geworden al werden
we de eerste dagen geplaagd door een storm waardoor we in de haven moesten blijven liggen. De
regio Valencia van waaruit wij vertrokken kwam er nog genadig vanaf, maar bij Alicante en andere
regio’s was de schade enorm, ongekende modderstromen, meegesleurde auto’s en een aantal te
betreuren doden.
En eerlijk is eerlijk toen de wind maar even gunstig bleek konden we (Soraya, Dina, Juan en Marcel)
ons niet meer inhouden en zijn we midden in de nacht vertrokken van Valencia naar Altea zo’n 14
uur varen. Je begrijpt de golven nog boven de 1,5 meter en een nog zeer onrustige zee met nog altijd
tussen de 4 en 5 beaufort. Vanaf dat moment volgden de problemen zich in snel tempo op. We
waren amper de haven uit toen bleek dat het gereefde grootzeil problemen met hijsen gaf. Ik
(Marcel) legde de boot in de wind, maar had vanwege de golven en windvlagen de grootste moeite
om dat gedurende minstens een half uur te doen, terwijl Soraya en Dina het probleem probeerden
op te lossen. Ik hield me stevig met beide handen aan het stuur vast om niet over boord te kukelen,
terwijl Soraya af en toe gilde, om boven het lawaai van de wind uit te komen, ‘meer stuurboord’ of
‘meer bakboord’ al naar gelang nodig was. Tussentijds kon ik nog de contouren van de volle maan
door het wolkendek ontwaren, terwijl ik door het open gedeelte van de bimini gluurde, om de boot
in de wind te houden. Ondertussen hing Dina in de mast die woest heen en weer slingerde in een
poging om de val, die ergens aan vast bleek te haken, weer los te krijgen. We moesten de motor de
hele tijd wel op zo’n 2000 toeren houden. En op het moment dat de problemen zijn climax bereikten
ging het alarm van de motor af een irritant geluid, peep, peep, peep, … Normalerwijs een goed
moment om de motor uit te zetten een te analyseren wat het probleem was. Maar Soraya gilde: niks
aan hand, dat heb ik al eerder gehad, en op een iets lager toerental verdween de piep naar een
minuut of zo.
Eigenlijk was dit een mooi moment om om te keren en de problemen de volgende dag in de haven
op te lossen, maar ja, we wilden gewoon zeilen en op alleen stagzeil gaat dat tenslotte ook. Ja, als dat
lukt. Helaas. Maar tenslotte kun je op een stuk genua ook zeilen. Uiteindelijk is dat gelukt. Voor Juan
was het zijn eerste zeiltrip en we hebben hem echt wat aangedaan, i.p.v. een rustig tochtje als test in
2 beaufort gedurende 2 uur kreeg hij dit voor zijn kiezen, met als resultaat dat hij na 1 uur al groen
en geel zag. Voor mij kwam dat moment een uurtje later.
Maar we zeilden. Ze hebben mij 3 keer uitgelegd wat het probleem met de val was, maar op dat
moment functioneerden mijn hersenen niet meer, ik snapte het niet, laat staan dat ik het kon
oplossen. Juan lag inmiddels uitgeteld om bed en dat ben ik ook maar gaan doen. De beide dames
toonden zich ijzersterk en hebben tegen het ochtendgloren met behulp van een hulplijn (Jan in
België) het probleem met de val opgelost. Op dat moment was de wind ook wat rustiger en konden
zij het grootzeil hijsen. Ik had inmiddels 2 blokken van 3 uur geslapen en voelde me weer helemaal
top en kon weer achter het stuur plaats nemen, terwijl de dames hun welverdiende rust even
konden pakken. En zo zijn we op planning in Altea aangekomen.
De rest van de dagen hebben Soraya, Dina en ik in de omgeving heel relaxed kunnen zeilen. Dat heeft
het leed verzacht en de heerlijke salades van Dina hebben daar zeker aan bij gedragen. We hebben
de slapende leeuw achter de diamant van Benidorm zien liggen, maar Dina als rechtgeaarde
Belgische zei: ’t trekt er niet op. Ik heb er de rest van de dagen voor nodig gehad om me het gebruik
van die term eigen te maken.
Ja, en dan komt het onverbiddelijke moment dat we weer naar huis moesten en deze onvergetelijke
tocht teneinde was.
Marcel
Natuurlijk is de zeiltrip van 10 tot en met 24 september 2019 weer een succes geworden al werden
we de eerste dagen geplaagd door een storm waardoor we in de haven moesten blijven liggen. De
regio Valencia van waaruit wij vertrokken kwam er nog genadig vanaf, maar bij Alicante en andere
regio’s was de schade enorm, ongekende modderstromen, meegesleurde auto’s en een aantal te
betreuren doden.
En eerlijk is eerlijk toen de wind maar even gunstig bleek konden we (Soraya, Dina, Juan en Marcel)
ons niet meer inhouden en zijn we midden in de nacht vertrokken van Valencia naar Altea zo’n 14
uur varen. Je begrijpt de golven nog boven de 1,5 meter en een nog zeer onrustige zee met nog altijd
tussen de 4 en 5 beaufort. Vanaf dat moment volgden de problemen zich in snel tempo op. We
waren amper de haven uit toen bleek dat het gereefde grootzeil problemen met hijsen gaf. Ik
(Marcel) legde de boot in de wind, maar had vanwege de golven en windvlagen de grootste moeite
om dat gedurende minstens een half uur te doen, terwijl Soraya en Dina het probleem probeerden
op te lossen. Ik hield me stevig met beide handen aan het stuur vast om niet over boord te kukelen,
terwijl Soraya af en toe gilde, om boven het lawaai van de wind uit te komen, ‘meer stuurboord’ of
‘meer bakboord’ al naar gelang nodig was. Tussentijds kon ik nog de contouren van de volle maan
door het wolkendek ontwaren, terwijl ik door het open gedeelte van de bimini gluurde, om de boot
in de wind te houden. Ondertussen hing Dina in de mast die woest heen en weer slingerde in een
poging om de val, die ergens aan vast bleek te haken, weer los te krijgen. We moesten de motor de
hele tijd wel op zo’n 2000 toeren houden. En op het moment dat de problemen zijn climax bereikten
ging het alarm van de motor af een irritant geluid, peep, peep, peep, … Normalerwijs een goed
moment om de motor uit te zetten een te analyseren wat het probleem was. Maar Soraya gilde: niks
aan hand, dat heb ik al eerder gehad, en op een iets lager toerental verdween de piep naar een
minuut of zo.
Eigenlijk was dit een mooi moment om om te keren en de problemen de volgende dag in de haven
op te lossen, maar ja, we wilden gewoon zeilen en op alleen stagzeil gaat dat tenslotte ook. Ja, als dat
lukt. Helaas. Maar tenslotte kun je op een stuk genua ook zeilen. Uiteindelijk is dat gelukt. Voor Juan
was het zijn eerste zeiltrip en we hebben hem echt wat aangedaan, i.p.v. een rustig tochtje als test in
2 beaufort gedurende 2 uur kreeg hij dit voor zijn kiezen, met als resultaat dat hij na 1 uur al groen
en geel zag. Voor mij kwam dat moment een uurtje later.
Maar we zeilden. Ze hebben mij 3 keer uitgelegd wat het probleem met de val was, maar op dat
moment functioneerden mijn hersenen niet meer, ik snapte het niet, laat staan dat ik het kon
oplossen. Juan lag inmiddels uitgeteld om bed en dat ben ik ook maar gaan doen. De beide dames
toonden zich ijzersterk en hebben tegen het ochtendgloren met behulp van een hulplijn (Jan in
België) het probleem met de val opgelost. Op dat moment was de wind ook wat rustiger en konden
zij het grootzeil hijsen. Ik had inmiddels 2 blokken van 3 uur geslapen en voelde me weer helemaal
top en kon weer achter het stuur plaats nemen, terwijl de dames hun welverdiende rust even
konden pakken. En zo zijn we op planning in Altea aangekomen.
De rest van de dagen hebben Soraya, Dina en ik in de omgeving heel relaxed kunnen zeilen. Dat heeft
het leed verzacht en de heerlijke salades van Dina hebben daar zeker aan bij gedragen. We hebben
de slapende leeuw achter de diamant van Benidorm zien liggen, maar Dina als rechtgeaarde
Belgische zei: ’t trekt er niet op. Ik heb er de rest van de dagen voor nodig gehad om me het gebruik
van die term eigen te maken.
Ja, en dan komt het onverbiddelijke moment dat we weer naar huis moesten en deze onvergetelijke
tocht teneinde was.
Marcel
Reacties
Een reactie posten