Arietta's Guernica

De weg naar nergens loopt nooit rechtdoor. 

Zijwegen, parkeerplaatsen, haarspeldbochten, wegenwerken ... Het gaat alle kanten op. Af en toe kom je ook op een rotonde. In het midden staat dan iets waar je omheen moet. Soms ontwijk je het vlot en dan sla je al snel een weg in er weer vandaan. Een andere keer leidt de afslag terug naar waar je net nog was. De schier eindeloze lus waar ik nu op zit is groot. Ik draai er al meerdere jaren omheen. Alsof ik het immense middenstuk steeds weer opnieuw en opnieuw vanuit alle mogelijke hoeken moet bekijken voor ik hier weg kan. Ik weet nog hoe en wanneer ik hier aangekomen ben. 25 december 2009. Maar hoe ik er af raak, en in welke richting het dan verder moet, daar kwam ik tot op heden nog niet achter. 

Al die jaren loop ik alleen maar om dat immense Guernicaanse ding in het midden. De makers zijn bekend. Het behaagde hen een post-apocalyptisch gedrocht te creëren waarin zowel de meest tedere gevoelens die je kan hebben voor wie je liefhebt verwerkt zitten, als alle mogelijke onmenselijkheid, verraad en gruwel uit eigenbelang die iemand je kan aandoen. En elke keer ik er naar kijk, moet kijken, is het een splinter die in m'n hersenen priemt. Ik wil 'm weg, maar er is geen ontsnappen aan. Deze plek is hoegenaamd niet nergens. Hier wil ik zo ver mogelijk vandaan.

Het jaar is jong. 2015 wordt nog uitgedrukt in uren en minuten. Het dient zich aan als een jaar van transformatie. Letterlijk. Straks wordt de broedplaats voor wat kankert in mij chirurgisch van mijn lijf gesneden. Zowel mijn lichaam als mijn geest zijn de laatste 2 jaar zowel chemisch, fysisch als mentaal door de mangel gehaald.

Ik weet nog dat ik me eerst niet eens bewust was dat ik op een rotonde was aanbeland; zo groot is hij. Zelfs het beeld in het midden, waar je, zelfs als je erg je best doet, niet omheen kan, was me eerst niet opgevallen. Maar met elke volle ronde die ik aflegde, werden zowel de eindeloze lus als het beeld in het midden en de makers ervan steeds scherper zichtbaar en tenslotte onthuld. Hoe meer ik er naar keek; hoe meer ik er omheen draaide. Hoe mmisselijk en zieker het me maakte.

Ik loop hier niet alleen. Mijn reisgenoot, echtgenoot, psychiater, vriend, advocaat, stuk ergernis en grote liefde draait hier ook rondjes. Veel keus heeft ie niet. Af en toe zegt ie iets zinnig. Dat is dan een leuke afwisseling. Meestal luistert hij. Dat heelt me. Daarstraks zei hij plots; 

'Je bent misschien niet alleen bezig met jezelf te helen. Misschien heel je ook wel de wonden die je vader had voor hij uit het leven stapte.' 

Er vielen tranen op de kust van Arietta. Er is al een halve zee uit me gelopen sinds ik aankwam op deze plek. Maar de route weg van hier werd plots heel scherp zichtbaar. Het jaar van transformatie gooide de trossen los. Het springtij in mij ebde weg en ik zag de oceaan.