Titel Verslag Bibberen in de Balearen: Van gale warning tot
geen wind met dolfijnen
Beste lezers,
Wie vorig reisverslag nog voor de
geest staat, weet dat de John Rensen al een tijdje in de middellandse zee
zwerft. Na een overwintering in Malaga, met de nodige stormschade tot gevolg,
zette skipper Soraya eind januari koers naar Almerimar. De werf daar heeft een
goede reputatie en die maakte ze ook waar. SY John Rensen kwam helemaal op en
top van de werf af. Op een kapotte windgenerator na, die tijdens een van de
vele stormen deze winter op de wal iets in de propeller kreeg en van de steun
geslagen werd. Hij werkte toch al niet, maar soms moet je alle twijfel radicaal
wegnemen. Nou, dat hebben de windgoden overtuigend gedaan. Intussen hebben we
een nieuwe die wel werkt! Nou zijn de zonnepanelen weer stuk. Oh heerlijk
gevoel booteigenaar te zijn. Op naar Valencia waar ze geïnstalleerd werden om
verhaal en waarborg te halen. En eerlijk is eerlijk, Navaltec levert er een
correcte service.
Zo werd het eind april, begon het
weer wat te verbeteren en kwam een vierkoppige crew aan boord om richting
Menorca te varen. Ze vertrokken eind april met 1 bft. Soya koos voor veiligheid
en zoals het een goede zeilster betaamt die een reisdoel heeft en beperkte tijd
vertrokken ze op motor. Al snel werd duidelijk dat de weermachine tegenwoordig nog
maar twee standen kent; veel of weinig wind. Een onvoorspelde 7 bft gedurende
een 4 tal uren was het zwaarste dat ze kregen. Ging goed op 2 zeezieken na,
maar die waren na 24u veel slapen er terug bovenop. Maar dat zou de pret niet
wegnemen. Hoewel depressies de doorsteek naar Menorca in de weg stond, was het
een mooi excuus om Mallorca verder te ontdekken. In de kou. Uw schrijver, Jan,
uw weet wel, die het niet zo op zeilen begrepen heeft zat thuis in short en T
shirt te genieten van een cocktail op het terras in de zon, de foto van de crew
zegt de rest.
14° C op de middag, bewolkt en
regen. Maar zeebonken deinzen voor niks terug en er werden een paar prachtige
baaien aangevaren die van onder onze volledig afsluitbare kuiptent door het
troebele plastic er vermoedelijk erg mooi uitzagen. Als u in de buurt bent met
beter weer, dan zijn dit aanbevelenswaardige plekken; Portopetro, Cala Figuera,
Santa Ponca, Camp de Mar (Es Salinar), Port de Soller.
De crew bestaat deze reis uit
Frenk, de 62 jarige Amsterdammer die waakt over het moreel en de keuken en
bijna elke reis meevaart, Dina, een sportieve 50 something die naar het leven
kijkt op volledig eigenzinnige wijze en met gemiddeld een half uur vertraging;
ook zij was al vaker aan boord, er is Mark, we denken ergens rond tussen 40 en
60, uitgedost met trendy grijze paardenstaart, voormalig keurturner, kenner van
Boedhistische filosofie, ICT Nerd en ogenschijnlijk stil water; ook hij is een
regelmatig meezeiler en een nieuwkomer. Ze heet Corinne, heeft iets met
politiek en dieren, frisse, stoere zeilster van iets met een 3 en uit op
avontuur.
De eerste week van de 16 daagse
reis zijn de zeildagen helaas zeer mager wat zonneschijn betreft, maar wel
wind; soms teveel met zelfs een gale warning; maar wat doe je dan als crew? Je
gaat verbroederen. En zo verbroederde Mark en Corinne zich na enkele nachten
dezelfde kajuit in. Het eerste bootkoppel is een feit. De Nederlandse
Spoorwegen wordt er beter van want hij is van Antwerpen, zij van Arnhem. De
meezeiltrip in oktober is intussen al vastgelegd. Mensen met een plan!
Onder dit gesternte zou ik de
tweede week voor 4 dagen naar boord komen. Ik vertrok vanop een zonovergoten
Zaventem airport en landde turbulent op een grijs en fris Mallorca. Maar tegen
de tijd dat ik aan boord was, kwam de zon en die zou ons een week lang niet
meer verlaten. De natuur deed er alles aan om deze zeilcriticus te overtuigen
van zijn ongelijk. Het werden prachtige dagen. Nu wel weinig wind, maar
heerlijk zonnig open weer. We zetten koers, (jawel onder zeil) naar een
prachtige baai Es Camp de Mar. Er zijn net genoeg restaurantjes, een paar
strandtentjes, niet teveel toeristen en het is er perfect ankeren.
Ook te voet is de baai te
ontdekken. Mark en Corinne gingen op avontuur, Soya en Dina ook en Frenk en ik gingen
met de dinghy de baai rond om vervolgens de boot in de gaten houden vanop de
strandtent. Hoogst noodzakelijk bij dit windstille weer.
Een paar uur later dagen Mark en
Corinne op met een prachtig verhaal van hun voettocht en andere verhalen die
niet voor publicatie vatbaar zijn. En er komt een telefoon van Soraya. ‘We zitten in een wijk, op privéterrein en
komen er niet meer uit. We proberen nu over hekken te klimmen.’ Dina wees
de weg en dan behoort dat tot de mogelijkheden
zekerheden. Frenk en ik trekken er op uit met een taxi om via de geweldige
techniek van google locations hen op te sporen. We vinden ze uitgedroogd maar
onbeschadigd op een half uur lopen van ons vertrekpunt. Tien minuten later dropt
El taxi ons af bij de strandtent en kan er hartelijk om gelachen worden,
terwijl er rijkelijk gehydrateerd wordt met bier. Ja, we denken aan de
gezondheid!
De volgende stop is Puerto Soller.
Ook hier gaan we ten anker. Meer toeristisch, maar ook erg leuk en voorzien van
twee havens. Een gemeentehaven voor weinig geld zonder stroom en water en de commerciële
haven met alle voorzieningen voor 68 €. Nog goedkoop voor de Balearen. Het is
geen hoogseizoen meer. In juli en augustus kan je rekenen op verdubbeling van
de prijs. Er liggen meerdere Engelse
oorlogsbodems. Nu ja, ik doel op oa. onderstaande Pershing 82 die eruit ziet alsof
hij uitgerust is met Awacs radar, boodkanon en Gatlin machinegeweren in de boeg.
Wat zijn we gelukkig met onze
integere Oceanis 43 en we blijven geankerd op veilige afstand, genietende
vanuit de kuip van ons drankje bij zonsondergang.
Tot Mark plots zegt: ‘He, een motorbootje zoals het onze drijft
hier voorbij’. Met 13 graden is het water te koud voor heldendaden en in
een noodtempo wordt het anker gehesen en een euh … boot overboord manoeuvre
uitgevoerd. Er sneuvelen 2 drankjes in het proces, veruit de meest spijtige
schade en de bijboot wordt vastgeketend middels drie touwen, een ketting, duc tape
en Dina die we in de bijboot zetten als ankerwacht. ‘En blijf!’
Ik vertrek de volgende ochtend en
de crew vat de terugreis aan richting Valencia. Helaas, geen wind. Maar onderstaande
foto getuigt dat het alsnog altijd een zegen is om op zee te zijn.
Geschreven door Jan Blockhuys
Reacties
Een reactie posten